Roland Barthes
De lichtende Kamer

De Portretfoto is een besloten krachtenveld. Vier beeldvormingen kruisen elkaar daar, meten zich, zien er hun beeld verwrongen. Voor het objectief geplaatst, ben ik tegelijkertijd: die ik denk dat ik ben, die ik zou willen dat men denkt dat ik ben, die de fotograaf denkt dat ik ben, en degene van wie hij zich bedient om zijn kunst te demonstreren. Anders gezegd, een curieus bedrijf: de hele tijd doe ik mezelf na, en dat is de reden waarom, iedere keer dat ik een foto maak (dat ik dit toelaat), ik onveranderlijk iets gewaar word van onechtheid, soms van bedrog (zoals men dat soms heeft in nachtmerries). In de verbeeldingswereld geeft de Foto (die van mijn intentie) dat heel subtiele moment weer waarop ik, eerlijk gezegd, noch een persoon ben noch een voorwerp, maar eerder een persoon die zich tot voorwerp voelt worden: ik doorsta op dat ogenblik een micro-stervenservaring (ik word buitenspel gezet): ik word waarlijk een spook.

Roland Barthes
Camera Lucida

The Portrait Photo is a closed force field. Four images intersect there, measure themselves, see their image distorted. Placed in front of the lens, I am at the same time: who I think I am, who I would like people to think I am, who the photographer thinks I am, and the one he uses to demonstrate his art. In other words, a curious company: all the time I imitate myself, and that is why, every time I take a picture (that I allow this), I invariably become aware of something of inauthenticity, sometimes of deception (as one sometimes has in nightmares). In the world of imagination, the Photograph (that of my intention) represents that very subtle moment when, frankly, I am neither a person nor an object, but rather a person who feels himself becoming an object: I am currently enduring a micro-dying experience (I am being sidelined): I truly become a ghost.